போட்டுத் தாக்கு!!!!!

வளர்வது, படிப்பது, வேலையில் அமர்வது, காதலிப்பது, திருமணம் செய்துக் கொள்வது, பிள்ளைகளைப் பெற்றுக் கொள்வது,அவர்களை வளர்த்து நல்ல நிலைமைக்கு கொண்டு வருவது, ஓய்வு பெறுவது, உலகத்தை விட்டு செல்வது என்று சாதரணமாகச் சொல்வது அல்ல வாழ்க்கை. வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு படிகளிலும் பெரிய பெரிய சந்தோசங்கள்,இழப்புகள்,துன்பங்கள் வாழ்க்கையை அர்த்தமுள்ளதாகவும் சுவாரஸ்யம் மிகுந்ததாகவும் ஆக்குகிறது.

திருமண வயதில் "கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்" என பெற்றோர்கள் கேட்கும் போது உள்ளுக்குள் ஆசையிருந்தாலும் "இப்போ என்ன அவசரம்?". திருமணம் ஆன பின் "குழந்தைப் பெற்றுக் கொள்" என்று அதே பெற்றோர்கள் கேட்ட போது "இப்போ என்ன அவசரம்?" என்று அவர்கள் வாயை அடைக்க முடிந்ததே தவிர, சமூகத்தின் வாய்களுக்கு அவல் ஆகி எங்களை மென்றுக் கொண்டிருந்ததால் சமூகத்தின் வாயை அடைக்க முடியவில்லை. அது என்ன சாபக் கேடோ சமூகத்தின் எல்லா பழிச் சொற்களும் பெண்ணைத் தான் சேருகிறது. சமூகத்தை தூக்கி எறிந்து தன் வழிச் செல்லும் புரட்சி தம்பதிகளல்ல நாங்கள். சமூகத்திலிருந்து பாயும் ஈட்டி ஒரு மனைவியை நோக்கியிருந்தாலும், இரணமாகிப் போவது இருவருமே. ஒவ்வொரு இயற்கைச் சுழற்சியிலும் ஏமாந்து வானம் பார்த்து கண்ணீர் விடும் பூ.

என் மனையின் வயிற்றிலும் ஜனித்தது ஓர் உயிர். எதிர்பார்த்தது கிடைத்ததில் மகிழ்ந்த உள்ளம், நிலைக்க வேண்டி வருந்தியது. எங்கோ தூர தேசத்தில் உறவுகளை பிறிந்து வந்த நிலையில் நான் மட்டுமே ஒரே உறவு என வரப்போகும் உறவுக்காக என்னிடம் அவளை முழுமையாக ஒப்படைத்தாள். என் சிந்தையெல்லாம் அவள் மீது குவிந்த நிலையில் பல நிகழ்ச்சிகள் என்னை பரவசப்படுத்தின.

மசக்கை காரணமாக பல்லில் தண்ணீர் பட்டாலும் சிறுகுடலையும் வெளியில் தள்ளி விடும் அளவிற்கு வாந்தி என் மனைவிக்கு. உண்ண பிடிக்காமல் சுருண்டு படுத்திருக்கும் என் மனைவிக்கு அவளின் மனம் புயல் ஆட்டு வித்த ஊஞ்சல் போல முன்னும் பின்னும் ஆடிக் கொண்டிருந்தன. பெண்களின் ஆரம்ப கர்பகாலங்களில் ஹார்மோன்களின் ஏற்றத்தாழ்வுகளுக்கு ஏற்ற மாதிரி மனமும் பேய் ஆட்டம் போட்டுக் கொண்டிருக்குமென முன்னமே தெரிந்திருந்ததால் மனைவியின் கோபமும், அழுகையும், சிரிப்பும் வரப்போகும் குடும்பத்தின் புதிய வரவுக்காக ஒன்றுமில்லாமல் போய் விட்டது. சில அழுகைகள் தவமிருந்தாலும் கிடைக்காத ஞானத்தை அள்ளி வழங்கிவிட்டுப் போனது.

அடங்காத பசி, நிற்காத வாந்தி. வாந்தி எடுக்க ஒரு நாளைக்கு 10 தடவைக்கு மேல் பாத்ரூமுக்கு ஓடி ஓடி தொண்டையும் வயிறு வலிக்க வந்து அமர்ந்த என் மனைவியின் கண்ணில் தாரை தாரையாக கண்ணீர். அவள் தாயை நினைத்து அழுதுக் கொண்டிருந்தாள். வீட்டில் ஒரே பெண் ஆகையால் பிடிவாதத்தால் நிறைய தடவை தாயின் மனம் நோகப் பேசியிருக்கிறாள். "இவ்வளவு கஷ்டத்தையும் என் தாயும் அடைந்திருப்பாளே, இதையும் மீறி நான் வேறு கொடுத்த கஷ்டங்கள்..."-இது தான் அழுகையின் காரணம். என் தாயும் இதே கஷ்டத்தை தானே என்னை பெற்றெடுக்கும் வேளையில் அடைந்திருப்பாள்.

திடீரென அடிக்கடி நள்ளிரவில் கர்ப்பம் காரணமாக கால் நரம்புகள் சுண்டியிழுக்க, வலியால் காலை அசைக்க முடியாமல் துவண்டுப் போனாள்.என் தாயும் இதே கஷ்டத்தை தானே என்னை பெற்றெடுக்கும் வேளையில் அடைந்திருப்பாள்.

வயிற்றின் பாரம் தாங்காமல் முதுகு வலியால் துடிக்கும் அந்த கணங்கள் என் தாயும் தானே என்னை பெற்றெடுக்கும் வேளையில் அடைந்திருப்பாள். படைப்பதை மட்டுமே செய்கிறவனை விட படைத்துக் காக்கிறவள் எவ்வளவு மேன்மையானவள்.

வீட்டில் பெரியவர்கள் இருந்திருந்தால் எல்லா நேரமும் எதாவது அட்வைஸ் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பார்கள் என்ற குறையை www.babycenter.com -ம், "what to expect" என்ற புத்தகமும், டாக்டரின் அருமையான அறிவுரைகளும் தீர்த்து வைத்தன.

7வது மாத முடிவில் மனைவியை இந்தியா அனுப்பிவிட முடிவுச் செய்த போது என் மனைவி பிள்ளையை கருவில் சுமக்க மனதில் என்னை சுமக்க, நான் மனதில் இருவரையும் சுமக்க எங்கள் மனதும் கனத்தது.

ஒன்பதாவது மாதம் ஆரம்பித்து இரண்டு வாரங்கள் ஆகியிருந்த நிலையில் காலையில் நீர்குடம் கசிய ஆரம்பிக்க, என் மனைவி மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். காலையில் நான் அவர்களை தொலைப்பேசியில் அழைத்தப் போது, இன்னும் பிரசவ வலி ஆரம்பிக்கவில்லை என்றார்கள். வலியில்லாத நிலையில் குழந்தையின் எடை அதிகமாயிருந்த அந்த வேளையில்,நீர்குடம் கசிய ஆரம்பித்த நிலையில் 90 விழுக்காடு சிசேரியன் தான் என்று முடிவுச் செய்யப்பட்டிருந்தது. முதல் மாதம் முதல் அந்த மாதம் வரை அடிக்கடி மனைவி சொல்லுவது "செத்துப் போயிருவோமோன்னு எனக்கு பயமா இருக்குங்க?", சில நேரங்களில் மனைவிக்கு தைரியம் சொல்ல திரணியில்லாத போதும் அதட்டலாக "இங்க பாரு இப்படியே பிரசவிக்கும் எல்லா அம்மாக்களும் செத்துப் போயிருந்த நீயும் நானும் வந்திருக்கவே மாட்டோம்".

மதியத்திற்கு பிறகு பிரசவவலி ஆரம்பிக்க இயற்கை பிரசவித்திற்கு தயார் செய்துக் கொண்டிருந்தார்கள். 12 பெப்ரவரி இரவு 8:30 மணிக்கு ஆண் குழந்தையை இயற்கையாகப் பெற்றெடுத்தாள். பிறகு பேசும் போது கேட்டேன் "என்னவோ பயந்துட்டிருந்தே?" அதற்கு என் மனைவி "எங்கிருந்து தான் எனக்கு அந்த தைரியம் வந்ததோ தெரியலைங்க. வலியை விட புள்ளைய பார்க்கனுங்கிற ஆவல் தான் என் கிட்ட இருந்திச்சி அந்த நேரத்தில". அற்புதம் இங்கே தான்.

பிரசவம் முடிந்த சில மணித்துளிகளில் குழந்தையை தாயின் பக்கத்தில் படுக்க வைத்திருக்க "உங்க உங்க"-வென என்று பையன் அழுதுக் கொண்டிருக்க, என் மனைவி அவன் கன்னத்தில் கை வைத்தவுடன் அழுகையை நிப்பாட்டவும், கையை கன்னத்திலிருந்து எடுக்கவும் திரும்ப "உங்க உங்க" தான்.

எதிர்பாரவிதமாக சீக்கிரமே மனைவி பிரசவம் ஆகிவிட்டதால் உடனே ஊருக்கு கிளம்ப முடியாமல் போனும் கையுமாக இருந்த அன்றைய நாள் "சுகப்பிரசவம், தாயும் சேயும் நலம்" என்ற என் தந்தையின் செய்தியுடன் சிறப்பாகியது. பிறந்த ஒரு மணி நேரத்தில் என் தாயின் மடியில் என் மகன் அழுதுக் கொண்டிருக்க, நான் தொலைப்பேசியில் அழைத்த போது என் தாயர் "உன் மகனின் குரலைக் கேள்" என செல் போனை அவன் வாயின் அருகில் வைக்க, அவன் அழுகை சத்தத்தால் சொல்ல முடியாத இதுவரை அடையாத ஓர் உணர்ச்சி என்னை ஆட்டுவித்தது. என் கண்களில் என்னையுமறியாமல் கண்ணீர் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது.