போட்டுத் தாக்கு!!!!!

எனக்கு இந்தியாவிலிருந்து கைத்தொலைபேசியில் ஒரு அழைப்பு வருகிறது.

ஹலோ என்னங்க? நான் தாங்க பேசுறேன்

(சோகமாக)ஹிம்... நீ தான் பேசுதியா? சொல்லு...

இன்னிக்கி என்ன நாள் ஞாபகமிருக்கா?

புதன் கிழமை

மடத்தனமா பேசாதீங்க. இன்னிக்கு அட்சய திருதி

என்ன எழவு டீ அது. உன்னை கல்யாணம் கட்டிக்கிட்ட பிறகு தான் புது புதுசா ஒன்னு வருது

சும்மா வீட்டுக்கு வர்ற லட்சுமியை பழிச்சி பேசாதீங்க. ஞாபகமில்லை. போனவருசம் சிங்கப்பூர்ல கடை கடையா ஏறி எறங்கி நகை வாங்கினோம். ஞாபகமில்லை?

(மனதிற்குள்) ஆகா... இன்னிக்கு பர்சுக்குள்ளே ஒரு டைம் பாமா? (எரிச்சல் பட்டும் படாதா மாதிரி போனில்) அதுக்கு என்ன இப்போ?

இன்னிக்கு ஒரு குண்டுமணியாவது நகை வாங்கினா தான் நம்ம கிட்ட ஐஸ்வர்யம் கொழிக்குமாம். இந்த வருசம் பூரா நகையா வங்கிட்டு இருக்கலாமாம்.

(மனதிற்குள்) ஆமா! இன்னிக்கே நான் என்ன பாடு படப்போறேனோ. இதுல வருசம் பூராவுமா? அடக்கடவுளே! (போனில்)நாமளே ரொம்ப சிங்கிள் பெட்ரூம் வீட்டுல கஷ்டப்படுறோம். வருசம் பூரா நகை வாங்கினா வீடு பத்தாதே. எங்கடி கொண்டுப் போய் நகைய வக்கிறது.

ஏன்? எங்க அம்மா வீடு பெரிசா தானே இருக்கு... அங்கே போய் வச்சிருவோம்...

(மனதிற்குள்) ஆஹா, வாங்குன வரதட்சணைய இப்படியெல்லாம் கறப்பாங்களா?வரதட்சனை வாங்கும் போது தெரியாமா போச்சே? (போனில்) அதெல்லாம் வேண்டாம்டீ. நம்ம தங்க பிஸ்கெட்டா வாங்கி பீரோல்லேயும், கட்டிலுக்கு அடியேயும் வச்சிருவோம். தங்கம் நம்ம வீட்டுலேயே இருந்த மாதிரி ஆகிறும்ல.



ஏங்க இந்த வாட்டி உங்களுக்கு நகை வாங்கிக்கோங்க. ப்ரேஸ்லெட்.. இல்லேன்னா ஒரு பவுன்ல மைனர் செயின் வாங்கிப் போட்டுக்கோங்க. எனக்கெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம்ப்பா!!!

(இந்த தீடீர் தாக்குதலால் இதயம் லேசாக வலிப்பது மாதிரி இருந்தது. பேச்சு எழவில்லை)இல்ல... இல்ல.. அது இல்லடீ. எனக்கு எதுக்கு நகையெல்லாம். நான் நகையெல்லாம் போட மாட்டேண்டி (என்று புரூடா விட்டேன்)

அப்போ நம்ம பையனுக்கு நகை வாங்குங்க. எனக்கெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம்ப்பா!!!

(சோகம் என்னைத் தாக்க) பையனுக்கா? ஏண்டீ அவனை நல்ல படிக்க வைப்போம்டி. நகையெல்லாம் போட்டு மைனர் ஆக்க வேண்டாம்டீ.

(அதட்டலாக) என்ன 'டீ' எல்லாம் ஓவரா இருக்கு? (பிறகு நார்மலாகி) அதுக்கில்லேங்க, ஒரு வேளை பையன் பெரிசானதும் காலம் மாறிப் போய் நாம பொண்ணு வீட்டுக்கு வரதட்சணை கொடுக்க வேண்டியிருந்தா என்ன ஆகிறது நினைச்சிப் பாருங்க? அதுக்காக இப்போவே அவனுக்காக நகை வாங்கி வச்சிக்கிடுவோம்.

ஆஹா என்ன ஒரு அட்வான்ஸ் திங்கிங். நீ மட்டும் நம்ம ராக்கெட் சயின்ஸ்ல இருந்திருந்தா இந்நேரம் நீ நிலாவுக்கே போயிருப்பேடீ. உனக்கு உண்மையிலேயே நகை வேண்டாமா? (ஒரு பேச்சுக்காக)உனக்கும் நகை வாங்கியறவா?

(மறுமுனையில்... குரலில் கொஞ்சம் பெருமிதம் தெரிய)ஆங்ங்ங்ங்... நீங்க வாங்கிக் கொடுத்தா நான் வேண்டான்னு சொல்வேனா? வாங்குறதும் வாங்குறீங்க. சும்மா 1 கிராம் 2 கிராம் நகையெல்லாம் வாங்காதீங்க. பொடிசு பொடிசா நகைய வச்சிக்கிட்டு என்ன பண்றது. போன வருசம் லிட்டில் இந்தியாவில பார்த்தோம்ல அந்த நெத்திச்சுட்டி... அது ரொம்ப நல்ல இருந்திச்சிங்க. இல்லேன்னா மயில் படம் போட்ட பூரோச்சு வாங்குங்க. அந்த மாடல் என்கிட்ட இல்ல.

(சோகம் புடைச்சூழ்ந்தது. புத்திசாலித்தனமாக ஏதாவது இந்த நேரத்தில் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டால் தான் உண்டு என்று மெதுவாக...)

வாங்கிரலாம். ஏண்டீ... என்கிட்ட பழைய மாடல் ப்ளாக் ஒயிட் செல் போன் தாண்டீ இருக்குது. இன்னிக்கு கலர்ல ஒரு செல் போன் வாங்கிகிடவா...

என்னாத்துக்கு செல் போன்?. உங்க கிட்ட தான் இருக்குல்ல. அப்புறம் எதுக்கு செல் போன். அதுல போன் பேசுன என்ன ப்ளாக் ஒயிட்ல தான் பேச்சு கேட்குதாக்கும்...

(போனை சபித்துக் கொண்டே) அதுக்கில்லேடி எல்லாரும் சிங்கப்பூர்ல புதுசு புதுசா போன் வச்சிருக்காங்க. இந்த பழைய மாடல் போனை வச்சி பப்ளிக் பிளேசுல பேசவே கேவலமா இருக்கு. எனக்கு கேமிரா வச்ச போன் எல்லாம் வேண்டாம். சின்னதா... அழகா... கலர் டிஸ்பிளே போன் மட்டும் வாங்கிக்கிறேன்.

சரி சரி... ஜாஸ்தி விலையில வாங்குனீங்கன்ன அப்புறம் நீங்க வாங்கிட்டு வர்ற நகையை போட்டுக்க மாட்டேன். ஆமா... காலா காலத்துல எல்லாம் வாங்கிட்டு சீக்கிரமா வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்து உடனே ்போன் பன்ணுங்க.

டொக்... (போன் வைக்கும் சத்தம்)

பேங்க் பேலன்ஸ், பர்ஸ் பேலன்ஸ், சட்டை பாக்கெட் பேலன்ஸ் எல்லாம் கூட்டிக் கழிச்சி கணித ரசமாகப் பிழிந்து, பாகாக காய்ச்சியதில் S$300 உதைத்தது. சரி போற வழியில நண்பன் அய்யப்பனிடன் S$300 -ஐ கடன் வாங்கிச் செல்லலாமென நினைத்து ஆபிஸ் டாய்லெட்டுக்குள் நுழைந்தேன். எப்படி நண்பனிடம் அசடு வழிந்தும், சிரித்தும் பணம் வாங்க வேண்டுமென்று டாய்லெட்டில் இருக்கும் கண்ணாடியின் முன் 2 தடவை பிராக்டிஸ் பண்ணிக் கொண்டேன்.

அட்சய திருதி என்றதும் தோன்றிய கற்பனை உரையாடல் :-))) ஹி ஹி....