போட்டுத் தாக்கு!!!!!

ஏற்கனவே நடுநிசி ஆகி கடிகார முட்கள் மணி ஒன்றைக் கடந்து இரண்டைத் தொடவிருக்கிறது. தூக்கம் வராமல் புரண்டு புரண்டு படுத்துப் பார்க்கிறேன். கண்கள் ஓய்வுக் கொள்ளவில்லை. பெற்ற குழந்தையை பார்த்துவிட்டு சிங்கப்பூருக்கு திரும்பிய பிறகு கொஞ்ச நாளாகவே இரவில் படுத்தால் சரியாக தூக்கம் வருவதில்லை. அன்று அழுதுக் கொண்டிருந்த குழந்தையைப் பார்த்துவிட்டு திரும்பியவன் இன்று காரணமில்லாமல் குழந்தை எதைக் கண்டாலும் வினோதித்து சிரிக்கிறான் எனத் தொலைப்பேசியில் சொல்லிக் கேட்கும் போது சந்தோஷிப்பதை விட தேவையில்லாமல் என் மேல் எனக்கே வெறுப்பு வருகிறது. "சம்பாதிக்க வேண்டிய வயசுல சம்பாதிக்கனும்னுடா" என்று என் தாத்தாவின் குரல் காதில் ஒலிக்க பணம் என்பதை பார்க்க வந்துவிட்டு என் பையனிடம் காணக்கிடைக்காத காட்சிகளை நினைத்துக் கொண்டிருப்பது மடத்தனமோ என்று நினைக்கும் வேளையில் விசும்பலின் ஊடே "என் மீதுள்ள அன்பு உங்களுக்கு குறைந்து விட்டது?" என்று மனைவியின் குரல் கேட்கிறது. "நீர் ஒட்டாத தாமரை இலையாக வாழக் கற்றுக்கொள்" என்று பேதலித்த ஒரு குரல் எங்கிருந்தோ கேட்டாலும், "என்னிடம் அது சாத்தியமில்லை.வெளியே போ" என்று என் மனசாட்சி யாரையோ இன்னமும் சாடிக் கொண்டிருக்கிறது.

அயராத என் கண்ணில் ஜன்னல் வழியாக ஓரளவு வளர்ந்த நிலா கான்கிரீட் கட்டிடத்துக்கு பின்னே தேய்த்துக் கொண்டுப் போகும் மேகம் வழியாக தெரிகிறது. தலைமாட்டில் சுற்றும் அந்த காத்தாடி நேற்று வரை என்னை குத்தூசியாக குத்திய அதன் காற்று இன்று என்னைத் தென்றலாக தழுவுகிறது. ஆள் அரவமற்ற மொட்டை மாடியில் கொடைக்கானல் மலைத் தொடரை ரசித்துக் கொண்டே கால் கைகளை அகட்டிக் கொண்டு என் தாத்தா வீட்டு மொட்டைமாடியில் சட்டையில்லாமல் படுத்துக்கிடக்கிறேன். யாரையோ தொட தவழ்ந்து சென்ற தென்றலின் காலில் நானும் மிதிப்படுகிறேன். மனதால் நைந்துப் போன என்னை தென்றல் சொஸ்தப்படுத்துகிறாள். கொடைக்கானல் மலைத் தொடர் தொட்டு என் தாத்தா வீட்டுக்கு அண்மைவரை படர்ந்திருந்த தென்னைகளுக்கு பின் முழு நிலவு காய்ந்துக் கொண்டிருக்கிறது. தென்னைகளில் தொங்கும் தூக்கணாங்குருவிக் கூட்டிலிருந்து ஒரே சலம்பல் சத்தம். சுவர்க்கோழிகள் விடாமல் க்ரீச் க்ரீச் க்ரீச் க்ரீச் ரீங்காரம் இன்னும் கேட்டுக் கொண்டுதானிருக்கின்றன.

விரிந்த வானமும், தூவிக்கிடக்கும் நட்சத்திரங்களும்,நிலவின் வெளிச்சத்தில் நிழலாகத் தெரியும் தென்னையில் பச்சை மட்டைகளின் உரசல் ஒலியும்,பக்கத்து வீட்டு தாத்தா இருமலும்,எங்கோ ஒரு கோவிலில் நடக்கும் கொடைவிழாவில் நாட்டுப்புற பாடல் படிக்கும் கிழவியின் குரலும் என் தென்றல் பெண்ணோடு சேர்ந்தே வருகிறார்கள்.மற்றுமொரு முறை தென்றல் பெண் போகிறவழியில் தெரியாமல் என்னை விடாமல் சிறிது நேரம் தழுவிவிட்டாள். என் காதில் செல்லமான ஒலிக்கலவைகளை சிணுங்கவிட்டாள். இதை எதிர்ப்பார்க்காத என் உடம்பு ஒருமுறை சில்லிட்டு சிலிர்க்கிறது. சென்றவள் பக்கத்து வயலின் நெற்பயிரின் மணத்தையும் என் நாசிக்குள் ஊடுருவ செய்கிறாள். இன்னமும் என்னை அறியமால் நான் கிடக்கிறேன். இதன் பெயர் எனக்குத் தெரியவில்லை. கனவா? ஏகாந்தமா? பிரம்மையா?


"நீங்கள் நினைத்திருந்தால் எப்போதோ வந்திருக்கலாம். உங்கள் குழந்தையை பார்க்க எப்போது வருகிறீர்கள்?" மற்றுமொரு முறை என் மனைவியின் குரல் கேட்க, சட்டென்ற விழிப்பு நிலையில் ஜன்னல் வழித் தெரிகிறது நிலவு.எங்கிருந்தோ பிரகாசிக்கும் நிலவு சுவாசிக்க முடியாமல் இக்காலம் வரை காற்றில்லாமல் மூச்சித் திணறிக் கொண்டுதானிருக்கிறது. பாவமாக இன்னும் வளராமல் இருக்கும் அந்த நிலவைப் பார்க்கிறேன். அந்த நிலவும் கூடிய விரைவில் வளர்ந்துவிடும் என்ற நம்பிக்கையில் மீண்டும் நான் துயில முயற்சிக்கிறேன்.